پیرسینگ لب
پیرسینگ لب (Piercing) یا همان سوراخ کردن پوست به منظور وارد کردن اشیای تزئینی و جواهرات است که شایعترین و قدیمیترین نوع آن سوراخ کردن نرمه و غضروف گوش است اما امروزه برای قسمتهای دیگر بدن ازجمله بینی، زبان، لب، ابرو، ناف، دندان و حتی چشم هم استفاده میشود. نرمه و غضروف گوش معمولا با استفاده از گانهای مخصوص (دستگاه تفنگ مانند) انجام شده و برای قسمتهای دیگر بدن از سوزن استفاده میشود. همچنین درمورد پیرسینگ دندان ابتدا سطح دندان تراش میخورد و بعد جواهر روی آن نصب میشود. در پیرسینگ چشم هم شیء تزئینی از طریق جراحی زیر ملتحمه قرار میگیرد که برای درآوردن آن هم بار دیگر به عمل جراحی نیاز خواهد بود.
مهمترین نکته در مبادرت به سوراخکاری ، آگاهی در مورد ریسکهای احتمالی و خطرات بهداشتی است.این کار باید توسط فرد حرفهای و با رعایت تمامی اصول بهداشتی و استریلیزاسیون صورت گیرد.در غیر این صورت احتمال انتقال بیماریهای واگیردار در جریان انجام آن کم نیست! هپاتیت و ایدز خطرناکترین ویروسهایی هستند که امکان آن وجود دارد در پیرسینگ غیربهداشتی بین افراد منتقل شوند. وسایل مورداستفاده، مانند وسایلی که در دندانپزشکی استفاده میشوند باید یا اتوکلاو شوند و یا یکبارمصرف باشند! وسایلی که مستقیم با خون و بافت تماس ندارند هم ضدعفونی میشوند. کسی که پیرسینگ انجام میدهد باید از دستکش استفاده کند و کلیه نکات بهداشتی را رعایت نماید.
بهبود محل زخم پیرسینگ حداقل یک ماه و حداکثر شش ماه ممکن است ثابت نگهداشتن و دستکاری نکردن موضع پیرسینگ، شستوشو با دهانشویه بدون الکل و فشار گاز در صورت ایجاد خونریزی توصیههایی هستند که در صورت انجام پیرسینگ لب باید رعایت کرد. دوروبر جسم تزئینی ( جواهر) را تمیز نگهدارید .شستن با آب و صابون و خشککردن آن هرروز توصیه میشود. در صورت احساس تورم غیرعادی و عفونت حتماً به درمانگر مراجعه کنید.